کد مطلب:36686 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:102

حال اگر معنای «بار» روشن شده باشد، معنای گردنه ها یا عقبه های دشوار نیز روشن می گردد. انسانی كه بیگانه ها در وجودش رخنه كرده اند، در درون خود گردنه های دشوار دارد، هر قدمی كه می خواهد بردارد آن بیگانه ها در برابرش می ایستند و راه را بر او می بندند. اما انسانی كه با بیگانه همراه نیست و از درون پاك و پالوده است هر قدم كه برمی دارد افق تازه ای در برابرش گشوده می شود و حجاب تازه ای از او دریده می شود و به شتاب، می تازد بل می پرد زیرا مانع و پیچ و خمی در راهش نیست، جاده او مستقیم و بدون گردونه است. پس گردنه های دشوار و نیز صراط مستقیم در وجود خود ماست. جهنم و بهشتی هم كه نهایتا راه ما بدانها ختم می شود خود ما هستیم. روزی كه حجابها برداشته می شوند، كسی كه در وجودش جهنم برپا بوده آن جهنم را می بیند و می چشد و كسی كه در بهشت بوده نیز بهشتش را می بیند و می یابد. ما، هم راهیم هم راهرو هم غایت راه. ثواب و عقاب و طاعت و معصیتی بیرون از ما وجود ندارد فقط برای دیدن آنها به چشمی ظاهر شكاف و باطن بین حاجت است:

لقد كنت فی غفله من هذا فكشفنا عنك غطااك فبصرك الیوم حدید (ق، 22)

تو از این روز سخت بی خبر بودی تا ما پرده از برابر چشمانت برداشتیم و اینك چشمت تیزبین است.

روز قیامت یوم تبلی السرائر (طارق، 9) است، روزی است كه آنچه در باطن بوده آشكار می شود. در آن وقت، زشت سیرتان از هویت خود در هراس می افتند و زیبایان مجال عرضه پیدا می كنند:

پس قیامت روز عرض اكبر است
عرض او خواهد كه با زیب و فر است

(مثنوی، دفتر اول، بیت 2927)

[صفحه 228]

دشمن روزند این قلابكان
عاشق روزند آن زرهای كان

(مثنوی، دفتر دوم، بیت 290)

صفحه 228.